De vier vrouwen van Margraten

 

 

 

 

1st LT Wilma R. Vinsant

(B-17-4)

806th Medical Air Evacuation Squadron

 

 

 

 

1st LT Christine A. Gasvoda

(F-19-4)

 816th Medical Air Evacuation Squadron

 

 

 

 

 

Anita R. McKenney

(N-19-7)

War Shipping Administration "Civilian"

 

 

 

 

Dorothy Jane Burdge

(B-7-4)

Amerikaanse Rode Kruis "Civilian"

 

 

Wilma R. Vinsant 

Wilma ‘Dolly’ Vinsant: een vlucht ver

 

 De in Margraten begraven liggende Wilma Vinsant (portret) kwam om bij een oorlogsvlucht boven Duitsland.

Dolores Rike baalt. Haar vriend, een Amerikaanse luitenant geeft een feest. Daar wil je bij zijn, even de oorlog en alle ellende van je af zetten. Maar ja, Dolores staat ingeroosterd voor een vlucht naar Duitsland waar gewonden opgehaald moeten worden. Wilma (Dolly) Vinsant, een bevriende verpleegkundige, bedenkt zich geen moment: 'Ga maar lekker, ik doe die vlucht wel.' Wilma weet dan niet dat ze haar eigen doodvonnis tekent: En Dolores is zich nog niet bewust van het schuldgevoel dat ze de rest van haar leven zal meedragen.

Dat Wilma Vinsant uberhaupt mag opstijgen voor de fatale vlucht, is al een wonder. Haar vliegquotum is vol. Na een bepaald aantal vluchten gaan ver­pleegkundigen doorgaans naar huis. De commandant heeft dan ook niet veel trek om Wilma toestemming te geven, Vier vrouwen liggen op de Amerikaanse begraafplaats in Margraten. Een van hen, omdat ze een vriendin wilde helpen. Een fatale keuze. maar doet het toch. „Weet wel dat dit echt je laatste vlucht is", voegt hij eraan toe. Eigenlijk heeft de trip naar Duitsland niet veel om het lijf, wellicht dat ze daarom mag vliegen. Op de heenweg wordt benzine meegenomen voor de Amerikaanse troepen, tijdens de terugreis gaan gewonden op transport. Zo'n 40 kilometer ten noord­westen van Eisenach gaat het mis, waarschijnlijk door vijandelijk vuur stort de Douglas C-47A op 14 april 1945 rond het middaguur neer. Echt duidelijk wordt de oorzaak nooit. De zes inzittenden, onder wie dus Wilma, komen om het leven. Ze is net drie maanden getrouwd met Walter L. Shea; dan pas 27 jaar oud. Hij bouwt een imposante carričre op, vecht in Korea en maakt talloze promoties. Uiteindelijk belandt hij in het Pentagon. Hertrouwen doet Walter niet. Tijdelijk krijgt zijn Wilma een graf in Eisenach. Eind juni 1945 wordt eerste luitenant Vinsant herbegraven in Margraten, B - 17- 4. Daar ligt ze tot de dag van vandaag. Wilma krijgt postuum enkele onderscheidingen, waaronder een Purple Heart. Een ziekenhuis in haar geboorteplaats San Benito, Texas, is naar haar vernoemd: het Dolly Vinsant Memorial Hospital. Het ziekenhuis reikt aan zijn medewerkers ook jaarlijks een prijs uit, de Dolly Vinsant Flight Nurse of the Year Award. Dat Wilma Vinsant bij het Army Nurse Corps terecht komt, is eigenlijk onvoorstelbaar. Slechts 1 meter 50 lang en nauwelijks 45 kilo zwaar is ze. Ze wordt van kind af aan Dolly (poppetje) genoemd. Haar omgeving kan, zich niet voorstellen dat ze de vreselijk zware opleiding tot flight nurse zal voltooien.Toch doet ze dat. Net als haar mannelijke collega's springt ze met zware bepakking in zee om zonder hulp de kust te bereiken. Ze marcheert, rent en traint. Hard nodig, want verpleegkundigen moeten stress­bestendig zijn. De kans op een voortijdige landing in onherbergzaam oorlogsgebied is vrij groot. Flight nurses moeten kunnen omgaan met patiënten die in paniek raken of stennis maken, bijvoorbeeld wanneer het toestel wordt beschoten. Dat laatste is niet ondenkbaar, de transportvliegtuigen mogen het beschermende Rode Kruisteken niet voeren, omdat ze ook voor militaire doeleinden worden gebruikt. En dus kunnen de Duitse troepen niet inschatten of ze met een bommenwerper of gewondentransport te maken hebben. Dolly wordt in 1943 in Engeland gestationeerd en haalt zwaargewonden op vanachter de frontlinie. Ook begeleidt ze een vlucht met gewonden van Londen naar New York. Drie weken voor de Duitse capitulatie maakt ze haar laatste vlucht, 28 jaar is ze dan. 30 maart 2000. Ineens staat een oude tengere vrouw in het bezoekersgebouw van de begraafplaats in Margraten. Ze vraagt Frenk Laheye, assistent-beheerder, waar ze het graf van Wilma kan vinden. Bijzonder, vindt Laheye de vraag. Niet eerder zocht iemand naar Vinsant. Ze vertelt dat Dolly haar collega in het Army Nurse Corps is geweest en huilt vervolgens hartverscheurend bij het bezoek aan haar graf. `Dolly Vinsant took my place and saved my life (Dolly Vinsant nam mijn plaats in en redde mijn leven), schrijft ze later in het familieboek. 

 

Artikel Wilma R. Vinsant: (De Limburger 24-05-2008) door Stefan Gillissen.

 

Top