Weduwe (105) van gesneuvelde soldaat blijkt nog in leven

 

Melissa Housen en Robert Tanis bij het graf van Glenn Byrom

 

Direct na de oorlog adopteert een familie uit Simpelveld het graf van de Amerikaanse militair Glenn Byrom in Margraten. Ruim 75 jaar later volgt een daverende verrassing: zijn weduwe Madeleine, 105 jaar oud, blijkt nog steeds in leven. „Ik neem zijn Purperen Hart mee m’n graf in.”

 

Hoe is Glenn Byrom, korporaal van de 48ste infanterie van het Amerikaanse leger, gesneuveld? En waar precies? Liet hij een vrouw achter, en misschien ook kinderen? Zijn ze nog in leven? Weet zijn familie dat hier, in Limburg, zijn graf is en dat er meerdere keren per jaar verse bloemen worden gelegd?

Talloze vragen houden Melissa Housen (24) en haar vriend Robert Tanis (24) bezig als ze zich in de zomer van 2019 ontfermen over de laatste rustplaats van de Californische militair op het oorlogskerkhof in Margraten, een zee van witmarmeren kruisen. De antwoorden, zo weten ze, kunnen ze alleen vinden via een intensieve zoektocht. Maar waar moeten ze beginnen?

Waarde

Voor Melissa is het een missie met grote emotionele waarde. Haar overgrootouders runnen in de oorlog het patronaat in Simpelveld, waar eerst Duitse soldaten zijn ondergebracht en later Amerikanen. Na de bevrijding krijgen ze de vraag of ze een graf willen adopteren van één van de vele duizenden Amerikaanse militairen die in Limburg zijn gesneuveld: Glenn Kenneth Byrom, 33 jaar, bezweken op 29 oktober 1944 bij hevige gevechten rond Meijel. Het antwoord is volmondig ja. De familie beschouwt het als een erezaak. Van generatie op generatie wordt het graf met toewijding verzorgd. Maar al die jaren blijft de geschiedenis van de korporaal een mysterie. Met nabestaanden uit de Verenigde Staten is nooit contact.

Met hulp van fanatieke onderzoekers van de Amerikaanse oorlogsgeschiedenis leggen Melissa en Robert, die samen in Heerlen wonen, stukje voor stukje de puzzel. Ze komen te weten dat Glenn Byrom met zijn compagnie door twee Duitse divisies was ingesloten bij een poging Meijel te heroveren. Dat hij waarschijnlijk gesneuveld is aan de weg naar Asten, bij twee boerderijen. Dat hij eerst als vermist was geregistreerd onder de naam X-7979 en later alsnog is geïdentificeerd via een naamplaatje in zijn borstholte. Dat hij woonde in Fresno, Californië. En dat hij getrouwd was met Madeleine Grace Byrom, die 28 jaar oud was toen haar man stierf.

Opvallend

Melissa: „Het leek ons zeer onwaarschijnlijk dat ze nog in leven was. Dan zou ze over de honderd jaar moeten zijn. Maar hoe we ook zochten, nergens vonden we een overlijdensbericht van haar. Opvallend was dat we steeds meldingen kregen dat er wel nog een adres op haar naam stond.”

Uiteindelijk, na eindeloos speuren, komen ze in contact met Coleen, een nicht van Madeleine. En er volgt een daverende verrassing. Ja, haar tante is nog in leven. Gezond en wel, 105 jaar oud. „Coleen zei: een wonderbaarlijke, levenslustige vrouw met een onbeschrijflijke levens­geschiedenis. Na de oorlog is ze hertrouwd, maar ook haar tweede man is gestorven. Nu woont ze samen met haar achterkleindochter, nog steeds in Fresno.”

Bijzonder

Enkele dagen later volgt een nieuw bericht, met een telefoonnummer: Robert en Melissa kunnen Madeleine bellen. Nog dezelfde avond krijgen ze de weduwe van Glenn Byrom aan de lijn, 77 jaar na zijn dood op een slagveld in de Limburgse Peel. „Dat was een emotioneel moment, heel bijzonder. Ze wist helemaal niet dat er hier een familie is die al sinds de oorlog het graf van haar man verzorgt. Ze heeft Nederland nooit bezocht. Aan reizen kwam ze niet toe, het leven was een gevecht voor haar.”

Het gesprek duurt een kwartier, lang genoeg om korporaal Glenn Kenneth Byrom eindelijk een gezicht te geven. Hij had rood haar, blauwe ogen en werkte oorspronkelijk als kapper. Hun huwelijk was made in heaven, zegt Madeleine met weemoed. Totdat de oorlog kwam. Ze was er rotsvast van overtuigd dat Glenn zou terugkeren, want in haar ogen was hij onaantastbaar. Een soldaat met leeuwenmoed.

Maar toen kreeg ze op haar werk een doodsbericht, via een telegram van Western Union: haar geliefde was gesneuveld in Nederland, het land dat ze alleen kende van die mooie, geschilderde klompen die ze ooit had gekregen. Het land waar Glenn voor altijd zou blijven, begraven tussen zijn kameraden. Melissa: „Ze kreeg elk jaar van het Amerikaanse leger een lijst van bloemenzaken in Limburg. Dan kon ze telefonisch een boeket bestellen om bij het graf te leggen. Dat deed ze altijd trouw. Maar intussen krijgt ze die lijst niet meer.”

 

Madeleine Grace Byrom

 

Foto van Glenn in fotolijstje

Laatste rustplaats

Van het leliewitte kruis in Margraten heeft de oorlogsweduwe thuis in Fresno een grote foto. Vak L, rij 3, graf 14. Een laatste rustplaats waarvoor haar familie, belooft Melissa, altijd zal blijven zorgen. Op haar beurt koestert Madeleine Grace ­Byrom het Purperen Hart dat ze na de oorlog kreeg toegestuurd, een ereteken voor Amerikaanse militairen die aan het front gewond raakten of het leven lieten. Dat hart kan ze aan niemand meer achterlaten, want ze heeft iedereen van haar generatie overleefd. Melissa: „Ik neem het straks mee mijn graf in”, zei Madeleine. Samen met al haar herinneringen.”


29 juli 2021 De Limburger
Door: Roel Wiche 

 

Top